Instytut Pamięci Narodowej Złożenie wiązanek i zapalenie zniczy Ocalamy Pamięć – Wrocław, 15 sierpnia 2022 - Aktualności -

Wybrano miejsca związane z dotychczasową działalnością Instytutu Pamięci Narodowej m.in. Pomnik Niepodległości w Mirkowie pod Wrocławiem, mogiły wpisane do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski jak również groby uhonorowane insygnium Ojczyzna Swemu Obrońcy w ramach projektu Ocalamy. We Wrocławiu honory oddano wraz z przedstawicielem Prezesa Rady Ministrów.

Wybrane życiorysy:

• Ignacy Kuszela ur. 2 stycznia 1891 r. Noworadomsku (obecnie Radomsko) zm. 3 marca 1952 we Wrocławiu. Od 1911 roku działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Dąbrowie Górniczej. 15 sierpnia 1915 r. wstąpił ochotniczo do Legionów Polskich. W latach 1915-1916 brał udział w kampanii wołyńskiej (bitwa pod Kostiuchnówką) najpierw w 6pp LP, od 1916 r. w tworzeniu 2 pułku ułanów LP w lipcu 1916 r. został mianowany chorążym, a w kwietniu 1917 r. podporucznikiem prowiantowym pułku. Po bitwie pod Rarańczą został internowany w obozie Dulfalva na Węgrzech. Od 6 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą WZG w Ostrowcu. Po wojnie pozostał jako zawodowy oficer w wojsku do 1924 r. Był wielokrotnie wyróżniany i wzorowo opiniowany. Do rezerwy odszedł na własną prośbę. W latach 30 pracował jako urzędnik państwowy, za zasługi w pracy niepodległościowej zarządzał oddziałem BGK w Pińsku. Był czynnym członkiem Związku Legionistów. W 1939 roku zmobilizowany (na kresach w Pińsku). Żona Maria została wywieziona przez Niemców do Breslau gdzie zginęła. W 1946 roku wraz z najbliższą rodziną przeniósł się do Wrocławia, gdzie zmarł w 1952 roku. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości.
• Aleksander Weraksa powołany został do armii rosyjskiej 25 lipca 1914 r. Po skończeniu szkoły oficerskiej w Pskowie skierowany na front, gdzie brał udział w walkach niemiecko rosyjskich. Kiedy gen. Dowbor- Muśnicki stworzył I Korpus Polski w Rosji wstąpił w jego szeregi 25 listopada 1917 r. został przydzielony do tzw. Legii Rycerskiej. W styczniu 1918 dostał się do niewoli bolszewickiej, z której zbiegł wraz z 21 oficerami polskimi. W lutym 1919 wstąpił do 4 Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego. W lipcu 1919 r. przydzielony do 40 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich, z którym „przeszedł” całą wojnę polsko-bolszewicką jako oficer kompanii, następnie dowódca kompanii i dowódca batalionu. „Od dnia 27 czerwca 1919 bez przerwy w polu z wyjątkiem czasu kiedy przebywał ranny w szpitalu” (płk Wejss d-ca 40 p.p., styczeń 1921 r.) Za utrzymanie pozycji, a następnie przeprowadzenie kontrataku mającego znaczenie operacyjne dla całego odcinka frontu w rejonie m. Nowokonstantynów w lutym 1920 r. wnioskowany został do odznaczenia Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Za bohaterską obronę odcinka frontu w lipcu 1920 r. w okolicy m. Pieniaki otrzymał Krzyż Walecznych. Dowódca 40 p.p. pułkownik Henryk Weiss we „Wniosku o przesunięcie w starszeństwie oficera frontowego” z 1921 r. nawiązując do tych wydarzeń napisał „…gdzie mimo ciężkiej rany trzymał swoją kompanią odcinek całego pułku odpierając raz po raz ataki przeważających sił nieprzyjacielskich aż do zupełnego jego odparcia”. Podczas całej wojny polsko-bolszewickiej kpt. Weraksa był trzykrotnie ranny.