Instytut Pamięci Narodowej Oznaczenie grobu legionisty Ignacego Kuszeli insygnium OJCZYZNA SWEMU OBROŃCY – Wrocław, 10 listopada 2021 - Aktualności -

Ignacy Kuszela urodził się 2 stycznia 1891 roku w Noworadomsku (ówczesna nazwa Radomska w zaborze rosyjskim). Od najmłodszych lat związany był działalnością niepodległościową. W 1911 roku stał się członkiem Towarzystwa Gimnastycznego Sokół i tworzących się drużyn sokolich. Zagrożony aresztowaniem przez władze carskie, wyjechał w głąb Rosji, skąd powrócił w styczniu 1914 roku. Został aresztowany m.in. za przynależność do partii bojowników. Do procesu jednak nie doszło. Po wybuchu pierwszej wojny światowej i zajęciu Sosnowca (gdzie pracował) przez oddziały Legionów Polskich, wstąpił w ich szeregi. 
Włączony do Polskiej Organizacji Wojskowej, otrzymał zadanie organizowania rekrutacji do Legionów Polskich. W 1915 roku ukończył szkołę podoficerów liniowych oraz kurs podoficerów rachunkowych, po czym w stopniu sierżanta otrzymał przydział do 4. Pułku Piechoty Legionów, a następnie 6. Pułku Piechoty Legionów. Z tym ostatnim bierze udział w walce na froncie na Wołyniu, gdzie w uznaniu odwagi otrzymuje austriacki Srebrny Krzyż Zasługi z Koroną. 
Ignacy Kuszela brał również udział w formowaniu 2. Pułku Ułanów Legionów Polskich, gdzie już w stopniu chorążego objął dowodzenie oddziałem sztabowym. Z zadania wywiązywał się bardzo dobrze, co pozostawiło po sobie ślad w postaci dwóch pochwał za prowadzenie pułkowej prowiantury. W 1917 roku awansowany już do stopnia podporucznika objął funkcję oficera prowiantowego pułku. W wyniku tzw. kryzysu przysięgowego znalazł się w Polskich Korpusie Posiłkowym, z którym dzielił los internowania po nieudanej próbie przejścia frontu pod Rarańczą. Zwolniony w sierpniu 1918 roku powrócił do rodzinnego Radomska, gdzie włączył się w działalność POW. 6 listopada 1918 roku wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego. 
W trakcie wojny polsko-bolszewickiej służył w Wojskowych Oddziałach Gospodarczych w Radomiu i Częstochowie. W lipcu 1919 roku został awansowany do stopnia porucznika. Ze swoich zadań wywiązywał się wzorowo. To dzięki m.in. jego pracy oddziały polskie walczące na froncie w górnym biegu Wisły nie zostały pozbawione zaopatrzenia w decydujących momentach zmagań na froncie. W uznaniu tych zasług w listopadzie 1920 roku otrzymał awans na kapitana. 
Po zakończeniu zmagań wojennych, na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy. W okresie międzywojennym pracował m.in. jako kierownik Rejonowego Zakładu Gospodarczego w Częstochowie, kierownik oddziału firmy Standard-Nobel w Płocku czy zarządca Banku Gospodarstwa Krajowego w Pińsku. 
We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego. Bliższych informacji na temat przebiegu służby brak. Uniknął niewoli zarówno niemieckiej, jak również sowieckiej, co w przypadku tej ostatniej równało się uniknięciu śmierci. Wojnę spędził ukrywając się na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Na przełomie 1946 i 1947 wraz z częścią rodziny opuścił Warszawę i przyjechał na Dolny Śląsk, do Wrocławia. 
Brał czynny udział w odbudowie miasta jako pionier. 
Zmarł 3 marca 1952 roku.